Λιγότερο από δύο δεκαετίες κράτησε η ιδιαίτερη εµπιστοσύνη των παραγωγών στον τοµέα του ελαιολάδου, αφού φέτος για πρώτη φορά η παγκόσµια έκταση ελαιώνων µειώθηκε, αντανακλώντας τον αρνητικό αντίκτυπο που είχαν στην οικονοµία του κλάδου, οι χαµηλές τιµές των τελευταίων ετών. Η ποιότητα του ελαιόλαδου είναι πλέον αυτή που μπορεί να σώσει την παραδοσιακή καλλιέργεια, καθώς και η προέλευσή της.Την τελευταία εικοσαετία, ο παγκόσµιος ελαιώνας αυξήθηκε κατά 1 εκατ. εκτάρια, κυρίως µε νέες φυτεύσεις πυκνής ή υπέρπυκνης δοµής, µε τις χώρες οι οποίες ασχολούνται µε την ελαιοκοµία να αυξάνονται από τις 46 στις 65.
Να σηµειωθεί πως ανεξάρτητα από το αν τα δέντρα είναι ακόµη ζωντανά, στην έρευνα την οποία εκπονούν ο Χουάν Βιλάρ Χερνάντεζ, καθηγητής αγρονοµίας στο πανεπιστήµιο της Χαέν και σύµβουλος ισπανικών βιοµηχανιών ελαιολάδου, µαζί µε τον συνάδελφό του Γιόργκε Ενρίκε Περέιρα Μπενίτεζ, από την οποία προκύπτει και η παρατήρηση αυτή, συγκαταλέγονται µόνο ελαιώνες, των οποίων η πρώτη ύλη αξιοποιήθηκε για την παραγωγή ελαιολάδου την προηγούµενη εµπορική χρονιά.
Φαίνεται λοιπόν πως οι «εµπορικοί» ελαιώνες υποχωρούν, ενώ παράλληλα παρατηρείται µια στροφή προς άλλες καλλιέργειες, όπως είναι τα αµύγδαλα και τα καρύδια. «Μπορούµε να πούµε πλέον πως ο κλάδος του ελαιολάδου είναι µια ώριµη αγορά, µε τις ίδιες εταιρείες που δραστηριοποιούνται εδώ, να επεκτείνονται πλέον σε άλλες καλλιέργειες», αναφέρει στο Olive Oil Times ο Χουαν Βιλάρ, εκτιµώντας πως για τα επόµενα οχτώ µε 10 χρόνια, η αγορά αµυγδάλου θα συνεχίσει να επεκτείνεται.
Ένας άλλος παράγοντας που σύµφωνα µε τον ίδιο ευθύνεται για αυτήν την µείωση της επιφάνειας που καλύπτεται από ελαιόδεντρα, είναι η επικράτηση των µοντέρνων ελαιώνων έναντι των παραδοσιακών. Η παραδοσιακή ελαιοκοµία, αντιστοιχεί στο 70% του παγκόσµιου συνόλου και πλέον δεν µπορεί να ανταγωνιστεί τις νέες πυκνές και υπέρπυκνες φυτεύσεις. «Πάνω από το 70% των ελαιώνων πλέον χάνει χρήµατα» υποστηρίζει ο ερευνητής, ο οποίος συµπληρώνει στη συνέχεια τον τρίτο παράγοντα, που έχει να κάνει µε τα αποθέµατα του ελαιολάδου, τα οποί βρίσκονται πλέον σε ιστορικά υψηλά.
Στα εντυπωσιακά ευρήµατα της µελέτης, συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι ο ελαιώνας επεκτείνεται πλέον σε νέες γωνιές του πλανήτη εκτός της Ευρώπης και της Μεσογείου, όπου άλλωστε παρατηρείται η µεγαλύτερη µείωση, σε χώρες σαν την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ιορδανία. Έτσι, η Νότια Αφρική µπαίνει πλέον δυναµικά στον χάρτη, µαζί µε την Κίνα, τις Ηνωµένες Πολιτείες και την Βραζιλία. Μάλιστα, ο µεγαλύτερος ελαιώνας στον κόσµο δεν είναι πλέον στην Ευρώπη. Τάση αυτή σχετίζεται µε το κόστος της γης, η οποία είναι σαφώς φθηνότερη εκτός Ευρώπης, αλλά παράλληλα και από το γεγονός ότι αρκετοί που ασχολούνταν επαγγελματικά µε το ελαιόλαδο σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία, αναπτύσσουν πλέον την δραστηριότητά τους εκτός ΕΕ, σσ αλλά η ποιότητα της κλασσικής καλλιέργειας ελιάς, με την παραδοσιακή φύτευση έως 5μΧ5μ σαν ελάχιστο, υπερτερεί της πυκνής φύτευσης! Η ποιότητα δεν πρέπει να έχει σχέση με την ποσότητα, γι αυτό και επιστρέφουν στην παραδοσιακή της καλλιέργεια στις μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες.
Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα Agrenda που κυκλοφόρησε το Σάββατο 26 Οκτωβρίου μαζί με το περιοδικό Αγρόκτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου