ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ με ΦΥΤΩΡΙΑ ΕΛΙΑΣ από Αγριελιά ΑΡΓΥΡΗ ΑΛ. ΑΛΕΞΙΟΥ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ με ΦΥΤΩΡΙΑ ΕΛΙΑΣ από Αγριελιά ΑΡΓΥΡΗ ΑΛ. ΑΛΕΞΙΟΥ Τηλ. - tel : 0030 - 6936 950699 , 6936 882 064 , 22330 92368 , 2233080655
ΠΛΑΤΕΙΑ Αγ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ , ΤΡΑΓΑΝΑ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
Βρισκόμαστε στην πλατεία του χωριού απέναντι από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ , γι αυτό απλά ρωτάτε που είναι το δημ. σχολείο για να μας βρείτε , το δικό μας είναι αποκλειστικά Φυτώριο ΕΛΙΑΣ μόνο από Αγριελιά και οι τιμές μας είναι πάντα χονδρικής μιας και είμαστε παραγωγοί και δεν υπάρχουν μεσάζοντες!
Η Αγριελιά είναι θάμνος μακρόβιος, στην ουσία αθάνατος ,αυτό είναι ένα προσόν που μεταφέρεται στο δένδρο που κάνουμε από αγριελιά και γι΄αυτό αντέχει.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Το καλό λάδι και το κακό λάδι !


Το καλό λάδι
Τα προτερήματα
• Στο λάδι που θα επιλέξουμε, αναζητούμε την καλή γεύση και οσμή. Αυτά είναι τα προτερήματά του και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη βιολογική του αξία.
• Tα αρώματα μπορεί να είναι φρουτώδη ή να θυμίζουν χαμομήλι ή μαντζουράνα. • Όσον αφορά τη γεύση, αναζητούμε το πικρό και το πικάντικο. Πρόκειται για μία έντονη αίσθηση, χαρακτηριστική των ελληνικών λαδιών που παράγονται στην αρχή της ελαιοκομικής περιόδου, κυρίως από ελιές που είναι ακόμη ανώριμες.
• Η γεύση απλώνεται σε ολό-κληρη τη στοματική κοιλότητα και εξαλείφεται λίγα δευτερόλεπτα μετά τη δοκιμή, σε αντίθεση με το ταγγισμένο, πολυκαιρισμένο λάδι, του οποίου η γεύση είναι πολύ ενοχλητική και διατηρείται για πολύ περισσότερο χρόνο.
«Πικρή γεύση - Αυτό δεν είναι ελάττωμα;»
Αυτό αναρωτιόνταν αυτοί που γνώριζαν , ότι το λάδι της Καλαμάτας  θεωρείται εξαιρετικής ποιότητας και που δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα χαρακτηριζόταν ως προτέρημα η πικρή γεύση σε ένα τρόφιμο ή έστω αυτή του αγουρέλαιου από ελιές Αμφίσσης και Μεγάρων που συνήθως είναι Έξτρα παρθένο ελαιόλαδο . Το αν είναι ευχάριστη ή όχι η πικρή γεύση εξαρτάται από το πόσο έντονη είναι. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν θεωρείται ελάττωμα, αλλά προτέρημα, επειδή υποδηλώνει την παρουσία πολλών αντιοξειδωτικών ουσιών.
Ωστόσο, προσέξτε: Το ελαιόλαδο επηρεάζεται σημαντικά από τις καιρικές συνθήκες: τις βροχερές χρονιές περιέχει λιγότερα αντιοξειδωτικά.

Το κακό λάδι
Τα ελαττώματα
Καθώς προχωρούσε η διαδικασία της γευσιγνωσίας, έμαθα και τα ελαττώματα του ελαιόλαδου, που γίνονται συνήθως αντιληπτά με την όσφρηση και τη γεύση:
Ατροχάδο Θυμίζει χαλασμένο τυρί και προκύπτει όταν οι ελιές είναι αποθηκευμένες σε σωρούς για πολλές ημέρες.
Μούχλα Έχει προκύψει από ελιές στις οποίες έχει αναπτυχθεί μεγάλος αριθμός μυκήτων μετά από την παραμονή τους σε υγρές συνθήκες για αρκετές ημέρες.
Μούργα Το ελαιόλαδο έχει παραμείνει σε επαφή με το ίζημα που καθιζάνει στις δεξαμενές φύλαξης. Οινώδες Θυμίζει κρασί ή ξίδι. Και αυτή η γεύση οφείλεται σε μια διαδικασία ζύμωσης στους καρπούς της ελιάς, που έχουν βραχεί ή έχουν φυλαχτεί σε νάιλον σακιά (λανθασμένη πρακτική).

Τι είναι η οξύτητα; Αποτελεί ένα από τα βασικότερα κριτήρια για την ποιότητα του ελαιόλαδου, καθώς όσο πιο χαμηλή η οξύτητα τόσο πιο ποιοτικό το λάδι. Τα ελεύθερα λιπαρά οξέα του ελαιόλαδου διαμορφώνουν την οξύτητά του: Όσο πιο υψηλή η οξύτητα τόσο πιο πολλά τα λιπαρά οξέα. Κατά κανόνα, τα ελαιόλαδα που έχουν καλή γεύση και οσμή έχουν και χαμηλή οξύτητα, δηλαδή κάτω από 0,8%.

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Αμφίσσης ,ελιά διπλής χρήσης η "βασίλισα" των ελιών


Αμφίσσης ή κονσερβολιά: στρογγυλός μεγάλος καρπός, επιτραπέζια και λαδοελιά. Καλή αντοχή στο ψύχος ,διπλης χρήσης η "βασίλισα" των ελιών , λόγω εξαιρετικής απόδοσης.
 Τα ελαιόδεντρα ποικιλίας Αμφίσσης είναι ψηλά, συχνά από 7 ώς τα 10 μέτρα ύψος αλλά μπορεί να κρατηθει και στα 4-5 μέτρα με συχνό κλάδεμα, και παράγουν μια εντελώς ιδιαίτερη ποικιλία βρώσιμων ελιών με μενεξεδένιο χρώμα, στρόγγυλη σιλουέτα και χορταστική πλούσια σάρκα.
Στην πραγματικότητα, οι ελιές Αμφίσσης με πολύ μικρές παραλλαγές συναντώνται και σε άλλες περιοχές, όπως στο Βόλο, όπου έχουν πάρει το όνομα «Βολιώτικες», στο Πήλιο με το όνομα «Μαυρελιά», στην Ιστιαία και την Εύβοια ως «Στρογγυλές» ή «Κονσερβολιές», στο Αγρίνιο, τη Στυλίδα, την Άρτα και γενικότερα στην Ήπειρο ως «Χονδρολιές», στη Λάρισα  και την Αταλάντη Φθιώτιδας ως «Λαδολιές». Τα κυριότερα πάντως κέντρα καλλιέργειας αυτών των μεγαλόκαρπων ελαιόδενδρων είναι η Άρτα, το Αγρίνιο, ο Βόλος, το Πήλιο, η Ιστιαία. η Αταλάντη και η Στυλίδα.


Ίσως η πιο διαδεδομένη ποικιλία βρώσιμης ελιάς στην Ελλάδα.Το δέντρο παίρνει μεγάλο ύψος και τα φύλλα είναι μέσου μεγέθους,επιμηκή,με ευδιάκριτη αιχμή στην κορυφή τους που κάμπτεται προς τα κάτω.Ο καρπός είναι μεγάλος (με βάρος από 5 έως 12 γρ. ανάλογα με τον όγκο του δέντρου), ωοειδής,με σάρκα λευκή τραγανή,που αποσπάται εύκολα από τον πυρήνα.Η επιδερμίδα του καρπού είναι λεπτή και ελαστική και παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στο ζάρωμα,έτσι ώστε να αντέχει σε συγκέντρωσεις αλατιού που προσεγγίζουν το 10 % ή και ακόμη το 12%.Συνήθως οπράσινος καρπός είναι πιο ευαίσθητος σπό τον ώριμο.
Η κονσερβολία είναι αρκετά παραγωγική ποικιλία,που αποδίδει από 15 έως 100 κιλά ελαιόκαρπο ανά δέντρο ανάλογα με το μέγεθος της κόμης του δέντρου,τις καλλιεργητικές φροντίδες.Θεωρείται σχετικά ανεκτική στο ψύχος και πολύ ευαίσθητη στο βερτισίλλιο.Παρουσιάζει όψιμη ωρίμανση,από τα μέσα Νοεμβρίου μέχρι τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο,ενώ κατά τη διάρκεια των ετών με υπερπαραγωγή ορισμένες φορές παρατέινεται μέχρι τους πρώτους μήνες της Άνοιξης.Χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή πράσινων ελιών ισπανικού τύπου,οι οποίες συλλέγονται πρώιμα(αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τέλος Νοεμβρίου),καθώς και για την παρασκευή μαύρων ελιών που συλλέγονται από τα μέσα Νοεμβρίου έως τα μέσα Ιανουαρίου.
 Η ομάδα αυτών των ελιών με τη στρογγυλή σιλουέτα αποτελεί για την Ελλάδα εδώ και χρόνια τη σπουδαιότερη ομάδα βρώσιμων επιτραπέζιων ελιών αλλά και για το γευστικώτατο λάδι τους .
 Η «Βολιώτικη», για παράδειγμα, αποτελούσε την κατ' εξοχήν παραλλαγή βρώσιμων ελληνικών ελιών και ήταν γνωστή ως Άρτης, Αμφίσσης, Βόλου. Στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου εξαγόταν σε τεράστιες ποσότητες στην Αμερική, όπου καταναλώνονταν κυρίως από το λατινοαμερικάνικο πληθυσμό. Η παρασκευή των ελιών αυτών γίνεται κατά κύριο λόγο μέσα σε άρμη που τα παλαιότερα βιβλία την αναφέρουν ως «ελληνική μέθοδο παρασκευής ελιών». Κατά τη συλλογή τους, γίνεται μια πρώτη διαλογή των ελιών σε ποιότητες, ανάλογα με το μέγεθος. Έτσι έχουμε τις μεγάλες υγιείς ελιές (Α ποιότητας) και τις μικρότερες υγιείς (ποιότητες Β, Γ).
Οι ελιές που έχουν στίγματα και γενικά φαίνονται χτυπημένες χρησιμοποιούνται για την παραγωγή λαδιού, αφού, ως επί το πλείστον, οι ελιές Αμφίσσης είναι επιτραπέζιες και η ελαιοπαραγωγή γίνεται με πολύ καλό λάδι και καλή απόδοση ,κυρίως για το σπίτι του παραγωγού .