Αμφίσσης ή κονσερβολιά: στρογγυλός μεγάλος καρπός, επιτραπέζια και λαδοελιά. Καλή αντοχή στο ψύχος ,διπλης χρήσης η "βασίλισα" των ελιών , λόγω εξαιρετικής απόδοσης.
Τα ελαιόδεντρα ποικιλίας Αμφίσσης είναι ψηλά, συχνά από 7 ώς τα 10 μέτρα ύψος αλλά μπορεί να κρατηθει και στα 4-5 μέτρα με συχνό κλάδεμα, και παράγουν μια εντελώς ιδιαίτερη ποικιλία βρώσιμων ελιών με μενεξεδένιο χρώμα, στρόγγυλη σιλουέτα και χορταστική πλούσια σάρκα.
Στην πραγματικότητα, οι ελιές Αμφίσσης με πολύ μικρές παραλλαγές συναντώνται και σε άλλες περιοχές, όπως στο Βόλο, όπου έχουν πάρει το όνομα «Βολιώτικες», στο Πήλιο με το όνομα «Μαυρελιά», στην Ιστιαία και την Εύβοια ως «Στρογγυλές» ή «Κονσερβολιές», στο Αγρίνιο, τη Στυλίδα, την Άρτα και γενικότερα στην Ήπειρο ως «Χονδρολιές», στη Λάρισα και την Αταλάντη Φθιώτιδας ως «Λαδολιές». Τα κυριότερα πάντως κέντρα καλλιέργειας αυτών των μεγαλόκαρπων ελαιόδενδρων είναι η Άρτα, το Αγρίνιο, ο Βόλος, το Πήλιο, η Ιστιαία. η Αταλάντη και η Στυλίδα.
Ίσως η πιο διαδεδομένη ποικιλία βρώσιμης ελιάς στην Ελλάδα.Το δέντρο παίρνει μεγάλο ύψος και τα φύλλα είναι μέσου μεγέθους,επιμηκή,με ευδιάκριτη αιχμή στην κορυφή τους που κάμπτεται προς τα κάτω.Ο καρπός είναι μεγάλος (με βάρος από 5 έως 12 γρ. ανάλογα με τον όγκο του δέντρου), ωοειδής,με σάρκα λευκή τραγανή,που αποσπάται εύκολα από τον πυρήνα.Η επιδερμίδα του καρπού είναι λεπτή και ελαστική και παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στο ζάρωμα,έτσι ώστε να αντέχει σε συγκέντρωσεις αλατιού που προσεγγίζουν το 10 % ή και ακόμη το 12%.Συνήθως οπράσινος καρπός είναι πιο ευαίσθητος σπό τον ώριμο.
Η κονσερβολία είναι αρκετά παραγωγική ποικιλία,που αποδίδει από 15 έως 100 κιλά ελαιόκαρπο ανά δέντρο ανάλογα με το μέγεθος της κόμης του δέντρου,τις καλλιεργητικές φροντίδες.Θεωρείται σχετικά ανεκτική στο ψύχος και πολύ ευαίσθητη στο βερτισίλλιο.Παρουσιάζει όψιμη ωρίμανση,από τα μέσα Νοεμβρίου μέχρι τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο,ενώ κατά τη διάρκεια των ετών με υπερπαραγωγή ορισμένες φορές παρατέινεται μέχρι τους πρώτους μήνες της Άνοιξης.Χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή πράσινων ελιών ισπανικού τύπου,οι οποίες συλλέγονται πρώιμα(αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τέλος Νοεμβρίου),καθώς και για την παρασκευή μαύρων ελιών που συλλέγονται από τα μέσα Νοεμβρίου έως τα μέσα Ιανουαρίου.
Η ομάδα αυτών των ελιών με τη στρογγυλή σιλουέτα αποτελεί για την Ελλάδα εδώ και χρόνια τη σπουδαιότερη ομάδα βρώσιμων επιτραπέζιων ελιών αλλά και για το γευστικώτατο λάδι τους .Η «Βολιώτικη», για παράδειγμα, αποτελούσε την κατ' εξοχήν παραλλαγή βρώσιμων ελληνικών ελιών και ήταν γνωστή ως Άρτης, Αμφίσσης, Βόλου. Στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου εξαγόταν σε τεράστιες ποσότητες στην Αμερική, όπου καταναλώνονταν κυρίως από το λατινοαμερικάνικο πληθυσμό. Η παρασκευή των ελιών αυτών γίνεται κατά κύριο λόγο μέσα σε άρμη που τα παλαιότερα βιβλία την αναφέρουν ως «ελληνική μέθοδο παρασκευής ελιών». Κατά τη συλλογή τους, γίνεται μια πρώτη διαλογή των ελιών σε ποιότητες, ανάλογα με το μέγεθος. Έτσι έχουμε τις μεγάλες υγιείς ελιές (Α ποιότητας) και τις μικρότερες υγιείς (ποιότητες Β, Γ).
Οι ελιές που έχουν στίγματα και γενικά φαίνονται χτυπημένες χρησιμοποιούνται για την παραγωγή λαδιού, αφού, ως επί το πλείστον, οι ελιές Αμφίσσης είναι επιτραπέζιες και η ελαιοπαραγωγή γίνεται με πολύ καλό λάδι και καλή απόδοση ,κυρίως για το σπίτι του παραγωγού .
