Φέρει και τις συνωνυμίες Βοβωδίτικη, Περαχωρίτικη και Λαδολιά , είναι γνωστή σ΄όλη την υπόλοιπη Ελλάδα και με πολλές άλλες ονομασίες π.χ. λαδολιά, χουρμαδολιά, καλολιά ,ποικιλία διαδεδομένη στην Αττική , Βοιωτία (Παρνασσό), Πελοπόννησο ,Ήπειρο , Εύβοια και Φθιώτιδα (Στερεά Ελλάδα) . Η περιεκτικότητα του καρπού σε λάδι κυμαίνεται γύρω στο 28% και με εντατικότερη καλλιέργεια φθάνει στο 35%.Είναι μεσαίου μεγέθους και χρησιμοποιείται για την παραγωγή λαδιού αρίστης ποιότητας και παρασκευή κονσερβών (πράσινες τσακιστές και μαύρες πατητές). Θεωρείται ποικιλία παραγωγική και ανεκτική στο ψύχος.
Είναι δένδρο μετρίων διαστάσεων με μακριά μυτερά φύλλα. Ο καρπός ποικίλλει πάρα πολύ ως προς το μέγεθος και το σχήμα και μοιάζει πολύ με την Κορωνέικη μόνο ο καρπός της είναι πιο μεγάλος. Το δένδρο αντέχει στό ψύχος και στην ξηρασία και είναι πολύ παραγωγικό όταν δέχεται στοιχειώδεις έστω καλλιεργητικές φροντίδες και παρέχει λάδι αρίστης ποιότητας.
H μεγαρίτικη είναι πιθανότατα η πρώτη ελιά που υπέστη εκπίκριση (ξεπίκρισμα) και έγινε αντικείμενο εμπορικών συναλλαγών στην Ιστορία. Τη φτιάχνουν στο αλάτι,λιαστή ή ξυδάτη,ακόμη και χαρακτή ή στουμπιστή και καλλιεργείται στην Στερεά Ελλάδα Αττική,Βοιωτία, Εύβοια ,Φθιώτιδα ,Ευρυτανία, Αιτωλοακαρνανία και κυρίως στα Μέγαρα και τις γύρω περιοχές. Tο ελαιόλαδο από τις μεγαρίτικες ελιές διακρίνεται από αρκετό φρούτο και χορτάρι στη γεύση, με στοιχεία ανθών και αχλαδιού στη μύτη αλλά και την άριστη ποιότητα λαδιού που έχει σχεδόν μηδενική οξύτητα και δικαίως ονομάζεται έξτρα παρθένο.